Wednesday, May 23, 2007

Οι κώλοι και τα κάστρα

Αυτήν την ερώτηση δεν την περίμενε.
"Όχι, δε θα έρθει."
"Αν είναι να έρθει, δε θα έρθω εγώ."
"Δε θα έρθει", τον καθησύχασε. "Δε μιλάμε πια."
Έκλεισε το τηλέφωνο, σκέφτηκε λίγο και με ρώτησε:
"Αν την καλούσαμε, πιστεύεις θα ερχόταν;"
Δε θα ερχόταν. Ο καθένας στη ζωή κάνει τις επιλογές του και η παλιά της κολλητή είχε σίγουρα κάνει τις δικές της από καιρό. Για όλους μας.
Οι μέρες πέρασαν, η ώρα έφτασε, το σπίτι γέμισε κόσμο, φίλους πολλούς, φίλους καλούς κι αγαπημένους.
Και ναι, ήρθε.
Μπήκε στο σπίτι σα να μη συνέβαινε τίποτα.
Έκανε είσοδο με ένα πράσινο φόρεμα και ένα γνώριμο χαμόγελο σα να μη συνέβαινε τίποτα, χαιρέτησε την παλιά της φίλη σα να μη συνέβαινε τίποτα, πήρε το ποτάκι της σα να μη συνέβαινε τίποτα και προχώρησε προς το μπαλκόνι, αφήνοντας πίσω της την αύρα ενός προσώπου που δεν προσπαθεί να κρύψει ότι ξέρει πως όλοι όσοι προσπερνάει κοιτάνε σα χαζοί. Σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Χαιρέτησε τους πάντες σα να μη συνέβαινε τίποτα, ακόμα και το παλληκάρι που είχε χρειαστεί να καθησυχάσουμε για τη βέβαιη απουσία της και το οποίο πρόλαβα να δω να παγώνει μόλις πήρε το μάτι του την οπτασία.
Τους πάντες εκτός από μένα, που, εξασκημένος πια σε τέτοια, κατάφερνα να την αγνοώ επιδεικτικά κάθε φορά που πλησίαζε κουνώντας την ουρά της σαν παγώνι, ενώ δε σταματούσα να σκέφτομαι τι στο διάολο μπορεί να περνάει μέσα από το μυαλό αυτής της κοπέλας, τι παριστάνει εδώ, με ποιο δικ...
"Ένα φιλάκι μόνο", είπε η φωνή από δίπλα μου.
Έτσι όπως γύρισα απότομα, η πρώτη εικόνα με πέταξε ασυναίσθητα σε μια στιγμή από το καλοκαίρι, όταν, σκύβοντας την ώρα μιας συναυλίας να μου μιλήσει, είχα ακούσει την ανεπανάληπτη ατάκα "Ο Νίκος, που δεν τον χωνεύετε, βρίσκει το σημείο G αμέσως.". Ακολούθησε μια στιγμή απορίας και αμηχανίας και αμέσως ξεράθηκα στα γέλια.
Έσκυψα για το φιλάκι και τότε συνειδητοποίησα ότι η ατάκα δεν ήταν καθόλου αστεία, απλούστατα γιατί είχε ειπωθεί με κάθε σοβαρότητα.
Ο Νίκος όντως μετά από λίγες μέρες είχε φύγει νύχτα, αλλά εκείνη καθόλου δε νοιάστηκε. Στ’ αρχίδια της, όπως θα έλεγε, στ’ αρχίδια της και για το Νίκο και για τον κάθε Νίκο. Γιατί οι γκόμενοι είναι μόνο για να πηδιόμαστε.
Στ’ αρχίδια της, όπως στ’ αρχίδια της και για την κολλητή της και για όλους εμάς, γιατί οι φιλίες είναι για όσο-όσο.
Στ’ αρχίδια της και σήμερα, λοιπόν, σκεφτόμουν καθώς απομακρυνόταν κουνώντας το φουσκωτό της κώλο, τον ίδιο κώλο που είχε γυρίσει πρόσφατα στην κολλητή της και σε τόσους από μας, στην κολλητή της που σήμερα είχε πάρτυ και που το τελευταίο πράγμα που περίμενε ήταν να τη δει να παρελαύνει μέσα στο σπίτι της για να διαδηλώσει ότι στ’ αρχίδια της όλα.
Γιατί γι’ αυτό ήρθε. Για να κερδίσει εκτός έδρας.
Καθώς την έβλεπα, λοιπόν, σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελε ο πράσινός της κώλος μια κλωτσιά και να τον πετάξουν έξω, αλλά το πάρτυ δεν ήταν δικό μου.
Έτσι, ο πράσινος κώλος συνέχισε να προχωράει ανενόχλητος μέσα στο σπίτι, μέχρι που κατέληξε δίπλα σε έναν άλλο κώλο, κόκκινο αυτή τη φορά και πολύ πιο καλοφτιαγμένο, οδηγώντας με, άθελά του, στη λύση του προβληματισμού μου.
Ο κόκκινος κώλος και ο πράσινος κώλος είχαν έρθει στο πάρτυ παρέα.
Τα ετερώνυμα έλκονται γιατί η κακία δεν απειλεί την αδιαφορία και η αδιαφορία δεν τσιγκλάει την κακία. Οι δύο κοπέλες είχαν φορέσει χρώματα αντίθετα, για να θυμίζουν πόσο ωραία ταιριάζουν τα αντίθετα, πώς συμμαχεί η έμμονη εμπάθεια με την επιδεικτική αναισθησία και μπαίνουν αγκαζέ σε ένα πάρτυ, η μία κοιτώντας σε με βλέμμα που σε θέλει νεκρό, η άλλη περπατώντας και μοιράζοντας φιλάκια με τον αέρα της νίκης.
Μπήκαν αγκαζέ στο πάρτυ, για να μου θυμίσουν, μεταξύ άλλων, ότι αυτές οι δύο κρατάνε εδώ και χρόνια μακριά μου μια παλιά αγαπημένη μου φίλη, την πιο αγαπημένη μου φίλη. Η μία φτύνοντας ψέμμα και κακία σα δηλητήριο, η άλλη διδάσκοντας με λόγια και με πράξεις την αδιαφορία προς τους παλιούς αγαπημένους.
Γιατί όσο κι αν το ήθελα, ποτέ δε θα μπορούσα να κερδίσω σε μονομαχία με το ψέμμα, όπως η κυρία σε λογομαχία με την πουτάνα, και ποτέ δε θα μπορούσα να κερδίσω σε μονομαχία με το αναίσθητο χαμόγελο, όπως ο έξαλλος σύζυγος σε λογομαχία με τη γυρισμένη πλάτη μέσα στην κουζίνα της.
Αλλά πολύ περισσότερο, γιατί όσο κι αν το ήθελα, ποτέ δεν το προσπάθησα, για να μην πέσω στο επίπεδο. Στο ένα ή στο άλλο.
Γιατί ποτέ δε διεκδίκησα τους πραγματικά ελάχιστους που άξιζαν, σκεπτόμενος ότι δεν άξιζε να διεκδικήσω.
Για να παραμείνω κύριος, τιμώντας τις αξίες μου και το επίπεδό μου, ελπίζοντας ότι μια μέρα θα καταλάβουν, ότι μια μέρα θα καταλάβει κι αυτή κι η άλλη, ότι μια μέρα όλοι θα καταλάβουν.
Σκατά όμως.
Γιατί δεν ήξερα, βλέπεις, τότε, ότι οι κόκκινοι και οι πράσινοι κώλοι δεν κωλώνουν πουθενά, γιατί ούτως ή άλλως κώλοι είναι. Και άμα θελήσουν να σε ρίξουν από το θρόνο του επιπέδου σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί είναι τόσο μα τόσο εύκολο να σε μπλέξουν στα σκατά, γιατί ούτως ή άλλως κώλοι είναι.
Ίσως αυτό να ‘ναι το δίδαγμα, ότι για να πετύχεις στη ζωή πρέπει να μάθεις να ρίχνεις το επίπεδό σου από μόνος σου και να βουτάς μες στα σκατά για να το πιάσεις.
Ίσως, πάλι, να ‘ναι το δίδαγμα ότι για να πετύχεις στη ζωή πρέπει να φτάνεις στα άκρα χωρίς να κωλώνεις, να μάθεις να είσαι κόκκινος ή πράσινος. Και οπωσδήποτε κώλος.
Και μάλλον έτσι είναι. Πρέπει να μάθεις στη ζωή να είσαι ή ύπουλος ή σταρχιδιστής.
Γιατί αν είσαι, καθώς φαίνεται, απ’ αυτούς τους λίγους, τους αξιοπρεπείς και ευαίσθητους, κλείνεσαι σε κάστρα για να μην πολεμήσεις με τους βαρβάρους, κάστρα ψηλά και σκοτεινά, μα ευάλωτα, πολύ ευάλωτα. Και πάντα χάνεις, πάντα περιμένοντας ότι κάποια μέρα κάποιος θα καταλάβει...

29 Comments:

Blogger Attalanti said...

Νομίζω ότι τώρα μπορώ άνετα να σταματήσω. :)

Wednesday, May 23, 2007 7:10:00 am  
Blogger jul said...

Ξερεις πόσους τέτοιους κώλους έχω γνωρίσει Jasonακο μου??
Παρα πολλους... και δυστυχώς για μένα ρε γμτ, δεν μπορώ να είμαι στα 'ρχίδια μου όλα...και πάντα στεναχωριέμαι για τις φίλες που γίνονται "κώλοι", γιατι μέχρι στιγμής μόνο γυναίκες έχω γνωρίσει που κάνουν τέτοιες πουστιές... οι άντρες ειναι πολύ πιο αγαθοί για να σου παίξουν μαλακία...

Wednesday, May 23, 2007 7:31:00 am  
Blogger iris said...

κι έχεις ακόμη κώλους και κώλους να γνωρίσεις. Με μερικούς από αυτούς, όσους τους αναγνώρισες από την αρχή πως είναι τοιούτοι, δεν αξίζει να ασχολείσαι. Άστους εκεί να λένε τις κακίες και τα σκατά τους. Όταν δουν πως δεν αγγίζουν κανένα θα ντροπιαστούν και θα φύγουν από μόνοι τους. Με τους υπόλοιπους, αυτοί που ήταν "φίλοι" κάποτε, τους ρίχνεις ένα ωραιότατο στόλισμα, παρουσιά απουσία κοινού δεν θα έχει σημασία, και τους ξαποστέλνεις πριν κάνουν μεγαλύτερη ζημιά.

Οπωσδήποτε την ανωτερότητα αυτοί τη λαμβάνουν ως αδυναμία και δεν την καταλαβαίνουν...

Wednesday, May 23, 2007 8:00:00 am  
Blogger Φανή said...

'κι αν δεν μπορεις να καμεις τη ζωη σου οπως τη θελεις, τουτο προσπαθησε τουλαχιστον, οσο μπορεις μην την εξευτελιζεις..'
παντα θα υπαρχουν οι 'κωλοι' και οι 'ανθρωποι'. καλυτερα να περιμενεις μια ζωη να καταλαβουν καποιοι και να εισαι ανθρωπος, παρα να 'κερδιζεις' και να εισαι απλα ενας κωλος..
'ειναι πολυτιμο να ζεις σ'ενα κουβα με σκατα' που λενε και τα μεθυσμενα ξωτικα..
'απλα ικανοποιεις ενα ονειρο ζωης, ομοιο και αξιο της μικροτητας που σερνεις..' οπως λενε και παλι τα μεθυσμενα ξωτικα..

Wednesday, May 23, 2007 8:05:00 am  
Blogger Γκρινιάρης said...

Καλημέρα.

Δε χάνεις πάντα όταν πολεμάς μέσα από κάστρα. Ή μάλλον, θα το θέσω αλλιώς. Εξαρτάται τι εννοείς σα νίκη. Αν νίκη είναι αυτοί οι κώλοι να καταλάβουν τους σκοπούς της μάχης σου και να το αναγνωρίσουν, τότε ναι, χάνεις. Αν όμως στόχος είναι να παραμείνεις ακέραιος και να σε εκτιμήσουν όσοι αξίζει να σε εκτιμήσουν, τότε ο μόνος τρόπος να κερδίσεις είναι να κλειστείς σ' αυτά τα κάστρα, όσο ψηλά κι ευάλωτα κι αν είναι.

Wednesday, May 23, 2007 8:17:00 am  
Blogger Jason said...

Έρωτα, δε θα μου το κάνεις έτσι ξαφνικά αυτό...

Jul-Jul, μην το λες... Απλώς οι γυναίκες για κάποιο λόγο τα καταφέρνουν καλύτερα. Ίσως έχει να κάνει με την ποιότητα του κώλου. :)

Iris, από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Η δική σου ανωτερότητα δεν υφίσταται γι' αυτούς. Και στην πορεία δεν υφίσταται ούτε για άλλους, ούτε για (σχεδόν) κανέναν...

Φανή, αυτός ο πρώτος και πολύ αγαπημένος στίχος είναι φιλοσοφία ζωής. Το θέμα είναι πού σε οδηγεί τελικά.

Γκρινιάρη, η ήττα πάντως είναι ότι δύο κώλοι έχουν κλέψει μια αγαπημένη μου φίλη. Δε με απασχολεί αν δύο κώλοι δε θα αναγνωρίσουν ποτέ τις αξίες μου. Με ενοχλεί ακόμα, μετά από δυο χρόνια σχεδόν, που έχουν κλέψει τη φίλη μου, που καθόλου κώλος δεν ήταν, αλλά η ψυχή της ήταν σαν πλαστελίνη στα χέρια τους.

Wednesday, May 23, 2007 8:47:00 am  
Blogger Γεωργία said...

Ιάσονα, μια φράση μόνο:

Δεν μπορείς να καθαρίσεις τον χώρο σου από τα σκατά, αν δεν λερωθείς έστω λίγο.

Πιο κόσμια: Δεν μπορείς να παίξεις χωρίς να λασπωθείς...

Κι όταν λερώνεσαι για να ΚΑΘΑΡΙΣΕΙΣ, είσαι μάγκας.

Πρόβλημα υπάρχει ότνα λερώνεσαι επειδή γουστάρεις, έτσι χωρίς σκοπό...επειδή είσαι βρώμικος από κούνια.

Wednesday, May 23, 2007 9:28:00 am  
Blogger AVRA said...

''Ίσως αυτό να ‘ναι το δίδαγμα, .........Και μάλλον έτσι είναι. Πρέπει να μάθεις στη ζωή να είσαι ή ύπουλος ή σταρχιδιστής. ''

Δεν θελω να πιστευω σε τετοιου ειδους διδαγματα.Δεν πρεπει να ριχνουμε το επιπεδο μας για κανεναν κοκκινο ή πρασινο κώλο ...μονο να προσεχουμε τα νωτα μας. Να προσεχουμε να εχουμε τα ματια μας ανοιχτα και να αποφευγουμε ανθρωπους που μας δηλητηριαζουν με τη συμπεριφορα τους.

Οποτε μην χαλιεσαι Ιασωνακο, απλα οπλισου με υπομονη και επιμονη προς απαντηση στην κακια τους.

Wednesday, May 23, 2007 9:40:00 am  
Blogger mad2luv said...

αυτές ειναι γυναικες του κωλου...και ας το παιζουν γκομεναρες,και ας ειναι οντως γκομεναρες..τα ρασα δεν κανουν τον παπα..κατι τετοιες μας βγαζουν το ονομα...παλιοπουτανες του κερατα ,μου σπανε τα νευρα με τις δηθεν ανεξαρτησιες τους...στα αρχιδια μου και μενα...και το λεω συνεχεια.αλλα εγω το εννοω..και επειδη την εχω πατησει απο τετοια τσουλακια ενα λεω...ο καιρος εχει γυρισματα...μια αλλη γυναικα μπορεις να την κοροιδεψεις...ο αντρας ομως αργα η γρηγορα θα καταλαβει αν εισαι σωστη η πουτανα...οσο για το οτι αντρες ειναι μονο για να πηδιομαστε,μαλλον το κοριτσακι ειναι δηλωμενη στη συγγρου...η δεν εχει αισθηματα για κανεναν παρα μονο για τον εαυτό της...ρε δε πα να γαμ...τις εχω φαει με το κουταλι κατι τετοιες...

Wednesday, May 23, 2007 9:51:00 am  
Blogger 3 parties a day said...

Πολύ θα ήθελα να πω πως "όλα εδώ πληρώνονται" και να το πιστεύω. Αλλά η πίστη μου έχει δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια κλονιστεί...

Wednesday, May 23, 2007 10:57:00 am  
Blogger Jason said...

Ίσως έχεις δίκιο Γεωργία, ίσως έχεις δίκιο Αύρα, δεν ξέρω αν θα το μάθουμε ποτέ ακριβώς.

Μad2luv, δε βαριέσαι... Υπάρχουν και άξιοι άνθρωποι σ' αυτόν τον κόσμο, μερικοί από μας τους έχουν βρει.

3 parties a day, ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα...

Wednesday, May 23, 2007 11:14:00 am  
Blogger just me said...

Ίσως αυτό να ‘ναι το δίδαγμα, ότι για να πετύχεις στη ζωή πρέπει να μάθεις να ρίχνεις το επίπεδό σου από μόνος σου και να βουτάς μες στα σκατά για να το πιάσεις.


Eγώ δεν έχω πρόβλημα κανένα να το ρίξω το επίπεδο μου και να πω ότι, προσωπικά το ολοκλήρωσα (θεωρητικά πάντα) αυτό το μάθημα ζωής σε μια πολύ καθυστερημένη ενηλικίωση (ναι, αυτή που σε εντυπωσίασε)όσο για πρακτικά,δεν προβλέπεται.

Αν ήμουν μητέρα σου, στην αγωνία μου να σε προστατέψω από την οδύνη, θα ενίσχυα αυτή την τάση καιίσως θα προσπαθούσα (με ελαφρώς σφιγμένη καρδιά) να σε επηρεάσω να γίνεις ακόμη και λίγο κυνικός.

Αλλά είμαι μόνο "φίλη" (υπό την ισοπεδωτική και απλουστευτική συνθήκη της διαδικτυακής επαφής) και διατηρώ την πολυτέλεια να σε βλέπω σαν αυτούς τους beautiful loosers της τελευταίας σου παραγράφου, διαβεβαιώνοντάς σε ότι, ακόμη κι αν δεν φαίνεται, πάντα κάποιος καταλαβαίνει
[χωρίς τύψεις ότι σε επηρεάζω δυσμενώς, γιατί όσο και αν "με διαβάζεις προσεκτικά" ;) διαισθάνομαι ότι έχεις πολύ προχωρημένη κρίση και νοημοσύνη _και συναισθηματική και από την άλλη_ για να διαλέξεις μόνος σου τη στάση ζωής που σου ταιριάζει].

Το κείμενο αρτιότατη άσκηση γραφής.
Καλό σου βράδυ.

Wednesday, May 23, 2007 1:13:00 pm  
Blogger holidays in the sun said...

εγω εχω δει το αντιθετο απο αυτο που λεει η mad2luv.

εναν αντρα ευκολα τον κοροιδευεις και δε βλεπει μπροστα του για το αν του φερθηκες καλα ή τον εξαπατησες και του παιξες μαλακια.ισως φταιει οτι το μυαλο του το πηρε το συγκεκριμενο αυτο σημειο,ο κωλος.μια γυναικα ομως παντα θα καταλαβει μια αλλη γυναικα και το τι πραγματικα ειναι.γιατι αδιαφορει για τον ωραιο,τον πρασινο ή τον κοκκινο κωλο.

jason,δε θελω να σε στενοχωρησω,δεν ξερω κιολας το θεμα,αλλα σκεφτεσαι μηπως η φιλη σου δεν ηταν απλα πλαστελινη?καμμια φορα εξιδανικευουμε τα αγαπημενα μας προσωπα,ενω κι αυτα δεν ειναι αμοιρα ευθυνων.
αν παλι ειναι τοσο ευπλαστη και αγαθη,ισως ερθει μερα που θα νιωσει

Wednesday, May 23, 2007 1:52:00 pm  
Blogger Jason said...

Just me, έτσι κάνει και η μάνα μου, όσο την αφήνω βέβαια... σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου για άλλη μια φορά.

Holidays in the sun, welcome back, it's always great to see you again, αλλά πες κι ένα γεια ρε παιδί μου, μετά από τόσον καιρό...
Εσύ έπιασες το νόημα καλύτερα απ' όλους.
Έχεις δίκιο, εξιδανικεύουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Αλλά βλέπεις, μετά από δύο χρόνια, όταν αρχίζεις να ξεχνάς τις λεπτομέρειες και να σου μένουν μόνο κάποιες εικόνες, δεν μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος για το τι ήταν κάποιος, πόσο μάλλον για το αν είναι ακόμα.
Αυτό με βασανίζει κατά καιρούς, είναι όντως τόσο καλή ή μήπως έτσι θέλω να νομίζω; Σίγουρα φταίει κι εκείνη, αλλά αξίζει να τη δεχτείς όταν γυρίσει; Θα γυρίσει...;
Δε βαριέσαι...

Wednesday, May 23, 2007 2:15:00 pm  
Blogger κaτeρina said...

γειά σου ιάσωνα!
τι κάνει η πάτρα?
τη πέμπτη ήρθα για μια διόρθωση που δεν έγινε ποτέ και έφυγα πάλι πίσω στην αθήνα...και όταν πηγαίναμε προς πανεπιστήμιο με το αυτοκίνητο...βλέπω ένα εξαρι και λέω...ααα λεωφορείοοοοοο...χαχαχα

...νομίζω ότι η εποχή μας είναι γεμάτη από [κώλαράκια]...το θέμα είναι αυτό που θα σου κάτσει να είναι και το πιο [καθαρό]...και να μη σε [λερώσει] τόσο...

πάντως καμιά φορά πιάνω τον ευατό μου να μελαγχολεί...και να ζηλεύει κάτι κοπέλες σαν αυτή που περιγράφεις...γιατί μου δίνουν την εικόνα πως δεν πληγώνονται ποτέ...ίσως γι' αυτό...

φιλιά πολλά...
:)

Wednesday, May 23, 2007 9:19:00 pm  
Blogger Jason said...

Ωωωωω στιγμή μεγάλη!
Κατερινάκι... :)
Τι ευχάριστη έκπληξη!
Εγώ αυτές τις μέρες είμαι Αθήνα, οπότε δεν πολυσκοτίζομαι με το 6...

Αυτό εννοούσα, ότι ίσως να μην πληγώνονται, ίσως να ξέρουν πάντα πώς να κερδίζουν, πώς να περνάνε καλά...

Wednesday, May 23, 2007 11:25:00 pm  
Blogger Unknown said...

δεν είναι τυχαίο ότι έτσι και αναμείξεις κόκκινο με πράσινο θα σου βγάλει καφέ, ρίξε τα τείχη σου όμως, τότε η μάχη σου πέρνει αξία ;)

Thursday, May 24, 2007 2:09:00 am  
Blogger John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Από την άλλη, το κάνει κι η η ζωή το ξεσκαρτάρισμα μόνη της, ξέρεις... Είσαι νέος, κυκλοφορείς αναγκαστικά περισσότερο κι έτσι πρέπει, είναι το φυσικό. Κυκλοφορείς, γιατί έτσι ζεις, έτσι μαθαίνεις, έτσι προχωράς κι η πολλή κυκλοφορία γίνεται εκ των πραγμάτων ανάμεσα σε "κώλους", πολλούς... πάρα πολλούς... γιατί είναι η πλειονότητα, γιατί (νομίζουν πως) έχουν διδαχθεί ότι μονάχα ως "κώλος" πας μπροστά.
Δεν είν' ακριβώς έτσι, ωστόσο. Πρώτα-πρώτα, έχουμε την τάση να διδασκόμαστε τις πιο πολλές φορές αυτό, που μας βολεύει, που θέλουμε και που μας διευκολύνει - όχι το σωστό ή το δέον.
Και το "μπροστά" είναι κι αυτό σχετικό. Άλλο το "μπροστά" το δικό μου, άλλο το δικό σου. Μα κι αν ακόμα συμπίπτουν τα "μπροστά" μας, είναι κι εκείνο το ρημάδι το "πώς", που παίζει ρόλο. Ο τρόπος, δηλαδή, με τον οποίο πήγαμε και πάμε μπροστά...
Μη σε φοβίζουν οι "κώλοι", συνήθισέ τους καλύτερα, παρατήρησέ τους, ώστε να τους αναγνωρίζεις πιο καλά, πιο γρήγορα και να κάνεις τα αντίθετά τους.
Τα ψηλά κάστρα δεν είναι η καλύτερη λύση πάντα, γιατί σηματοδοτούν και απόσυρση, σηματοδοτούν απόσταση, ενώ η ζωή είναι στην τριβή! Χρειάζονται, εν ολίγοις, κι οι "κώλοι", για να κάνουν οι άλλοι την διαφορά - οι άλλοι, τους οποίους θα επιλέγεις για συνάφεια. Δεν θα σε διώξουν οι "κώλοι" από την ζωή. Εσύ, απλώς, θα τους διώξεις από την ζωή σου!

Thursday, May 24, 2007 9:14:00 am  
Blogger Фе́ммe скатале said...

Η στραβός ειν'ο γιαλός η ο κώλος κώλος

Thursday, May 24, 2007 12:24:00 pm  
Blogger Jason said...

Asteroid, έχεις δίκιο... αλλά...
ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ!!!
ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!!!

Thursday, May 24, 2007 2:40:00 pm  
Blogger tzo said...

Δυστυχώς αυτο χρειάζεται! Θράσος και αναισθησία! Εγώ όμως πάντα ανησυχώ γιατί αυτοί οι κώλοι τείνουν να μένουν μόνοι!

Friday, May 25, 2007 10:19:00 am  
Anonymous Anonymous said...

Ιασωνάκι....η δική μου γνώμη είναι...ότι μείνε στο επίπεδο που πιστεύεις ότι σου αρμόζει...δε ξέρω αν είναι υψηλότερο η χαμηλότερο αλλά τουλάχιστον είναι το σημείο εκείνο που βλέπεις τον εαυτό σου και αισθάνεσαι περήφανος και σίγουρος ότι θα στηρίξεις κάθε σου κίνηση....πολύ τέτοιοι κώλοι θα περάσουν απ'τη ζωή σου...είτε ως τρίτοι..είτε απ'τα χέρια σου..είτε απ'τα χέρια άλλων που θα στεναχωριέσαι για λογαριασμό τους.Να ξέρεις ότι όλοι καταλαβαίνουμε τα λάθη μας τελικά...όσοι το παραδεχόμαστε κερδίζουμε...όσοι όχι και υιοθετούμε αυτό το στυλάκι της αδιαφορίας ή της εκδίκησης απλά δεν αξίζει...πάντα έτσι θα φέρονται και άτομα όπως εσύ θα τους προσπερνούν.Άρα...δεν έχεις τίποτα να πάρεις από έναν τέτοιο άνθρωπο.

Όσο για τη σελίδα μας....μάλλον θα κλείσει...μιας και υπάρχει όλη η καλή διάθεση αλλά όχι ο χρόνος!κι αυτό θα το εκλάβω ως κάτι θετικό παρά αρνητικό.Άλλωστε είναι διαφορετικά να γράφεις το βράδυ πριν πας για ύπνο τη στεναχώρια σου ή τη χαρά σου και άλλο πράγμα να γράφεις δέκα μαλακίες που γελάς εσύ κι όσοι τις διαβάζουν...;)

φιλάκια πολλά!
Πωλίνα

Friday, May 25, 2007 11:48:00 am  
Anonymous Anonymous said...

καλά αυτό το "πολύ τέτοιοι" τι σου λέει!Το μάτι μου 'φυγε!
"πολλοί"

Πωλίνα

Friday, May 25, 2007 11:51:00 am  
Blogger Marina said...

Ο πράσινος κώλος γνωρίζοντας ότι κανείς/καμμιά δεν θα είχε το κουράγιο να την πετάξει έξω, έπραξε σωστά. Ολοι την προσέξατε είτε θετικά είτε αρνητικά. Γι αυτήν αυτό ήταν το ζητούμενο. Στην κοινωνία άπειρες οι μηχανές παραγωγής σκατών, και θηλυκές και αρσενικές.

Οι δικές σου αξίες όμως εξεγέρθησαν. Διαολίσθηκες και με το δίκιο σου. Να ξέρεις όμως ότι η λήθη είναι φονική για σκουπίδια σαν και την κοπέλλα. Οταν σου ζητάει "φιλάκι" της λές "γνωριζόμαστε? Δεν φιλάω άγνωστες" ή κάτι τέτοιο. Η λήθη τσακίζει. Και δικαιώνει.

Friday, May 25, 2007 4:21:00 pm  
Blogger Jason said...

Πωλινάκι, δεύτερη φορά που αποχωρείς, κοινώς... Κρίμα.

Έτσι είναι, Μαρίνα, και εγώ έτσι πράττω συνήθως, αλλά αυτή τη φορά έσκασε απότομα και με έπιασε αδιάβαστο.

Friday, May 25, 2007 7:55:00 pm  
Blogger tromponi said...

Νομίζω ότι πραγματικά υπάρχουν πόλλοί τέτοιοι κώλοι και όλοι έχουμε συναντήσει.Καμιά φορά χρειάζεται να κάνεις θυσίες για να κρατήσεις το επίπεδο σου και να αποδεχθείς πράγματα που δεν σου αρέσουν.Πάντως το πιστεύω ότι όλοι καταλαβαίνουν τα λάθη που κάνουν γι αυτό καλύτερα να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, ακόμα κι αν αυτό σου στερεί τη φίλη σου.

Friday, May 25, 2007 8:09:00 pm  
Blogger Anarchist said...

Νομίζω πως για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται το ρητό:

Η ζωή είναι ένας κώλος, αν δεν τον γαμήσεις θα σε χέσει.

Συνεπώς γαμάτε αλλιώς θα σας χέσουν.

Το δε γαμήσι μάλιστα συνδέεται και με ένα άλλο επίσης γνωστό ρητό το

γαμάτε γιατί χανόμαστε

το οποίο βρίσκει εφαρμογή από προβλήματα όπως αυτό με τους κώλους μέχρι και το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος.

Friday, May 25, 2007 11:33:00 pm  
Blogger Jason said...

Προσπαθείς να λύσεις πολλά προβλήματα μαζί και έτσι δημιουρείται ένα conflict...
Περιορίσου σε πιο απλές προτάσεις.
Γαμάτε (σκέτο).

Saturday, May 26, 2007 12:14:00 am  
Blogger Jane E. said...

Σταρχιδιστής όπως σταλινιστής; Χαχαχαχαχαχαχαχα!!! Ωραίο.

Saturday, May 26, 2007 2:30:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home